Voor Nederlands heb ik de opdracht gekregen een verhaal van 500 woorden te schrijven, die zich afspeelt in het verleden of de toekomst. Dus ik dacht, laat ik hem hier maar delen. Het speelt zich af rond 1550-1650, de tijd van heksenvervolgingen etc. Tips zijn altijd welkom!
Het grauwe daglicht scheen op het jonge kind, zittend in de modder. Het verlichtte haar asblonde haar, terwijl haar bruine ogen nietszeggend de leegte verwelkomen. Ik keek naar het kleine kind, vast een jaar of acht, wie onder de donkerbruine vlekken zat. Er was geen schoon plekje te vinden op haar normaal gesproken lichte huid. Ik zuchtte, de beslissing die nu gemaakt zou worden was niet de beste, toch zou ik het doen. Een jong meisje kon je moeilijk alleen laten, als moeder had je die logica verdomd nog wel in je hersenen. Ik, een jonge vrouw van 22, trok mijn rok omhoog en liep op lichtte voeten richting het kind. Ze keek op, glimlachte, en ging weer verder met de diepte in staren nadat ze een korte begroeting had gemompeld. Een zoette stem klonk en sprak hallo. Ik keek, en tot mijn verbazing zag ik dat het kind niet twee bruine ogen had, maar een bruine en een rode. Mijn overlevingsinstinct vertelde me om me om te draaien en maken dat ik wegkwam, maar mijn moederinstinct vertelde me heel iets anders. Het kind rilde, waarschijnlijk van de herfstachtige kou. Nu viel het me ook pas op dat haar haar doorweekt was, evenals haar kledij.
'Meisje toch.. Waar zijn je papa en mama?' vroeg ik, terwijl mijn handen mezelf ontdeden van mijn warme jas en deze om het kind heen wikkelden. Op mijn hurken ging ik naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. De vraag was zinloos, een kind met twee verschillende ogen voorspelde onheil. Dit kind had niemand.
Ik schudde mijn hoofd en klikte met mijn tong. Mijn hand sloot zich om haar hand, en trok haar zachtjes omhoog. Zonder een woord te zeggen nam ik haar mee naar mijn huisje, klein en gemaakt van hout aan de rand van het bos.
De kerk in het dorp had laatst een preek gehouden over heksen, over de kenmerken van deze schepsels. Flore zou zeker gezien worden als heks, als ze dat niet al was. Niet alleen het kleine meisje zou op de brandstapel belandden, maar ook ik, wie hulp verleende aan een heksenkind.
De deur opende krakend, ik keek op en zag Flore met tranen in haar ogen aan komen lopen, nee, rennen. Een stuk van haar haar was verdwenen, maar hoe.. Wat was er gebeurd?
'Mathilde,' snikte het twaalf jarige kind.
'Mathilde!' riep ze nu, terwijl Flore naar me toe holde en haar armen om mijn middel heen sloeg. Ik ging door mijn knieën, en keek haar in de ogen aan.
'Wat is er gebeurd, kind?' Sprak ik.
Flore reageerde niet, kon alleen maar snikken. Tranen stroomden uit haar ogen. Op dat moment werd er hevig op de deur gebonkt. Zoals altijd keek ik eerst door het raampje, tot mijn verbazing waren er een groot aantal dorpsmannen te zien. Al met fakkels in hun handen. Geschrokken draaide ik mijn hoofd richt in Flore, die zich huilend verontschuldigde.
'Ze hebben me gezien, ze noemen me een heksen kind. Mathilde wat gebeurd er?'
Ik zei niets, keek nogmaals naar buiten, toen drong er tot me door dat dit het einde was van ons vredige leventje samen.
'Flore, neem de achteruitgang, verstop je ergens in het bos en kom onder geen bedwing terug, tenzij ik je haal. Hoor je me?' Schreeuwde ik. Het kind keek me niets begrijpend aan, terwijl ik de deur opende en naar buiten stapte. Dit was het dan.
Onderwerp: Hartlicht 
